Αβαδδών
Με τον όρο Αβαδδών (ελληνικό αντίστοιχο Απολλύων) αποδίδεται ο τόπος ολέθρου, δηλαδή της καταστροφής και ένας άγγελος στο εννοιολογικό πλαίσιο της Παλαιάς και της Καινής διαθήκης, όπως επίσης και των Γνωστικών Κειμένων.
τεραστίων και τρομερών ακρίδων που φέρουν ανθρώπινα πρόσωπα, μακριά γυναικεία μαλλιά, δόντια λιονταριού, στήθος θωρακισμένο, ενώ τα απαίσια φτερά τους είναι τόσο θορυβώδη όπως οι άμαξες με πολλά άλογα που τρέχουν στη μάχη. Αυτά τα φοβερά όντα, συνεχίζει ν΄ αναφέρει ο Ιωάννης ο Ευαγγελιστής, έχουν επ΄ αυτούς βασιλέα της αβύσσου τον λεγόμενο εβραϊκά Αβαδδών και στην ελληνική απόδοση το όνομα "Απολλύων". Με το σάλπισμα δε του πέμπτου αγγέλου ανοίγει το φρέαρ της αβύσσου απ΄ όπου και ανέρχεται καπνός που σκιάζει τον Ήλιο και τον αέρα, τότε εξορμούν τα τέρατα εκείνα του Άδη και βασανίζουν επί πέντε μήνες τους ανθρώπους που δεν φέρουν στο μέτωπό τους τη σφραγίδα του Θεου. Δαιμονολογία Κατά τη δαιμονολογία που αναπτύχθηκε στο Μεσαίωνα, θιασώτες της οποίας συνεχίζουν να υπάρχουν και σήμερα ο Αβαδδών κατέχει την ανώτατη τάξη της δαιμονικής ιεραρχίας με συνέπεια, όπως υποστηρίζεται από τη σχετική αντίληψη, να μην ισχύουν επ΄ αυτού αλλά και ούτε επί τους ομότιμούς του οι συνήθεις εξορκισμοί[5].
